آرزوهای من

 در پنج سالگی :

            آرزوی پا پوشی ،

                      با     کفی      سالم .

در دو هفت سالگی :

             آرزوی فرار ،

                       از روستا به تهران ،

                                      به قصد معلمی .

در دو هشت سالگی :

             آرزوی دانشگاه .

در دو ده سالگی :

            آرزوی رهایی ایران ،

                                از فقر ،

                                        بیماری ،

                                                 دیکتاتوری .

در هفت پنج سالگی :

            آرزوی رهایی از  زندان ،

                                    زندان شاه .

در یازده چهار سالگی :

            آرزوی فرصتی ،

                      برای فرار ،

                              فرار از زندان خمینی .

اکنون ،

 در یازده شش سالگی :

            آرزوی  دنیائی ،

                      بدون جنگ ،

                             بدون فقر ،

                                    بدون بیماری ،

                                           بدون اعدام .

علی شیرازی  ‏چهار شنبه‏، 2006‏/12‏/06